«...آمرزش الهی به معنای اصلاح خطاهاست، به معنای جبران کردن ضربه هایی است که بر خودمان و بر دیگران – که حالا عرض خواهم کرد – وارد کردیم؛ این معنای آمرزش طلبی است. اگر این حالت در بشر وجود داشته باشد که بجدّ در صدد اصلاح خطاها و مفاسد باشد، راه خدا، راهِ همواری خواهد شد...»1

گفته شد که اگر به جدّ خودمان را اصلاح کنیم، این طوری نباشد که فقط بگوییم «خدایا غلط کردم، این دفعه رو ببخش دیگه از این شکرا نمی خورم» یا چیزهای مشابه. بعضی ها به جایی می رسند که لقلقه ی زبانشان «استغفرالله» گفتن است در حالیکه دائم گناه می کنند و دائم هم آن ذکر را می گویند. این چه فایده ای دارد؟ هیچ! جز این که پرده حرمت ها دریده شود و به ساحت قدسی رب العالمین توهین شود، کار دیگری صورت نگرفته. دقیقا عین مسخره کردن است. مثل این که من هی به یک نفر سیلی بزنم و هی از او عذرخواهی کنم. مثال بعیدی است اما بی ربط هم نیست.

معنای واقعی آمرزش از سوی خدا، این است که ما بعد از استغفار کردن، واقعا در صدد اصلاح و ترمیم آسیب هایی باشیم که در خودمان ایجاد کرده ایم. با عزمی محکم و بدون شوخی! آن وقت است که مسیر هموار می شود. هموار می شود یعنی چه؟ یعنی خداوند حالا خودش دستمان را می گیرد و از ظلمات به سوی نور هدایت میکند.



1. دیدار آیت الله خامنه ای با کارگزاران نظام، 8/8/84، 27 رمضان 1426