هرچقدر فکر می‌کنم می‌بینم اینستا آن چیزی که می‌خواهم را به من نمی‌دهد. حداقل من یکی که با یک عکس گذاشتن و یک کپشن چند خطی، آن حسی که باید را تجربه نمی‌کنم. هیچ‌وقت.
این حس را نوشتن به من می‌دهد. همیشه وقتی دلم گرفته، نوشتن مانند مرهمی آرامم می‌کند. مخصوصا اگر شب باشد. اگر سکوت باشد و سکون.
اینستا فضایی شده اغلب پر از خودنمایی و شهوت. شهوت دیده شدن و نمایش دادن. واقعا آنهایی که یک بخش از خانه را تزیین و مرتب می‌کنند و از آن عکس می‌گیرند را نمی‌فهمم. در چه دنیایی سیر می‌کنند؟
