با خانمم تصمیم گرفته‌ایم تا جایی که امکانش هست از این فروشگاه‌های بزرگ خرید نکنیم. رفاه، کوروش، جانبو، هایپراستار و... . من شخصا با سوپری‌های محلی بیش‌تر ارتباط برقرار می‌کنم. احساس نزدیکی بیش‌تری به آن‌ها دارم. حتی در این زمانه بد اقتصادی احساس می‌کنم وقتی از همین سوپری‌های کوچک خریدم را انجام می‌دهم کار درستی انجام داده‌ام. سوپری‌های محله بیش‌تر شبیه به خودمان هستند. مثل آن میلیاردرهایی نیستند که جشنواره‌های دهان پر کن بزنند، درصدهای تخفیف‌شان را در چشم‌مان فرو کنند و هر شب ماشین بدهند؛ نه. آن‌ها شبیه خودمان هستند. شبیه اکثر مردم کوچه و بازار.
من خودم دو سال تجربه کار آزاد دارم. این را با گوشت و پوست خودم احساس کرده‌ام که وقتی چرخ مغازه‌ات بچرخد، چرخ زندگی‌ات می‌چرخد، چرخ اخلاقت می‌چرخد و خیلی از چرخ‌های دیگرت. اعتقاد دارم وقتی از سوپری سر کوچه‌مان خرید می‌کنیم، درست است که شاید آن درصد تخفیفی که مثلا رفاه می‌دهد وجود نداشته باشد اما خیلی چیزهای دیگر هست. شادی هست، آرامش هست، سکون هست و رفاقت. این چیزها اصلا در صفوف طولانی فروشگاه رفاه نزدیک خانه ما حس نمی‌شود. برعکس، آن‌جا فقط دنیا هست و دنیا و دنیا. هم تخفیف می‌گیرند و هم جایزه. خیلی‌ها را دیده‌ام که بدون نیاز و صرفا از روی هوس اجناس را داخل چرخ خریدشان می‌ریزند و حواس‌شان هم هست که مبلغ خرید به حد نصابی برسد که شب بتوانند در تلویزیون نظاره‌گر شانس یک چند میلیونیم خودشان برای برنده شدن ماشین باشند!
چند وقتی است خریدم از فروشگاه‌های بزرگ را قطع کرده‌ام و نه تنها از بابت تخفیف نگرفتن ناراحت نیستم بلکه بسیار هم آرامم. به اندازه نیازم خرید می‌کنم و اطمینان دارم چند برابر پولی که به فروشنده مغازه ۱۵ متری ته کوچه‌مان می‌دهم به من بر می‌گردد.
