آدم برای نوشتن باید روی مطلبش فکر کند یا مثل بعضی از این شاعرها که تا دست به قلم می‌شوند، شعر خودش می‌آید، همان‌طور مدادش را دست بگیرد و بگذارد تا واژه‌ها خودشان به روی کاغذ بنشینند؟ کدام بهتر است؟ مسلما هردو خوبند و هریک برای زمانی مناسب است. اما من مورد دوم را بیش‌تر دوست دارم. دوست دارم خودکار و کاغذی بردارم و شروع کنم به نوشتن. آن‌قدر خط بزنم و از نو بنویسم تا قالب و موضوع اصلی، خودشان را به من نشان دهند. این‌طوری بیش‌تر «دلی» است؛ شبیه به یک شعری که ناگهان تا حلقوم شاعر بالا می‌آید و بعد تبدیل می‌شود به یک کار ماندگار. اصلا مگر شعر خوبی هم داریم که شاعر روی آن «فکر» کرده باشد؟!