27 مهر 96

شاید هیچوقت این‌قدر مشتاق رسیدن جمعه نبوده‌ام. این روزها فشار کاری بالایی را تجربه کرده‌ام و دلم یک روز تعطیل می‌خواهد. یک روز تعطیل در کنار بانو.
البته فردا روز هیجان‌انگیزی است. روزِ قبل از شروعِ روضه‌خوانیِ سالانه‌ی پدربزرگِ مرحوم. باید به خانه پدربزرگ بروم. و بعد آستین‌ها را بالا بزنیم، کتیبه‌ها را نصب کنیم، سیاه‌پوش کنیم، فرش‌ها را از زیرزمین بالا بیاوریم و همه - همه‌ی ما پسرعموها، عموها و افرادی که مشغولند - گاهی نیم نگاهی به عکس پدربزرگ بیندازیم که هنوز دارد با طراوت نگاهمان می‌کند.
فردا روز هیجان انگیزی است. اول صبح باید به خانه پدربزرگ بروم.

22 مهر 96

اصلا در باب اینکه انسان باید چقدر به کسانی که درخواست پول دارند و اصطلاحا «گدا» هستند کمک کند،‌ هنوز خودم هم به نتیجه‌ای نرسیده‌ام. یا اینکه چگونه باید رفتار کرد که گداپروری نشود. درست است که می‌گویند نباید سائل را رد کرد، اما چه دلیلی دارد که وقتی می‌بینی جوان سرحال و قبراقی آمده و گدایی می‌کند، آیا باید بازهم ۵۰۰ تومان مثلا بیندازی جلویش؟ که برود از ۱۰۰ نفر دیگر هم ۵۰۰ تومان بگیرد و «گدا» بار بیاید؟ این با کجای عقل جور در می‌آید؟
یا چرا وقتی می‌دانی که این چهارتا زنی که سر چهارراه ایستاده‌اند و هرکدامشان یک بچه هم بغل زده‌ و به خاطر «شیر بچه» گدایی می‌کنند، آخر شب یک الدنگی می‌آید و تمام پولهایشان را جمع می‌کند و اندازه بخور و نمیر به آن‌ها می‌دهد، باز هم باید سائل را رد نکنی؟! این تیپ دلسوزی‌ها به نظرم بیشتر از دینداری، نوعی جهالت است.

غرض از این مقدمه اتفاق بامزه‌ی امروز صبح بود! برقکار آمده بود کتابفروشی و بالای نردبان مشغول کارهای فنی بود. دختری که لباس‌های محلی پوشیده و تقریبا ۲۳-۲۴ ساله به نظر می‌رسید، وارد مغازه شد و با همان لحنِ آشنای ملتمسانه درخواست کمک می‌کرد. نگاهش که کردم فهمیدم مثل همان‌هایی است که اخیرا در این خیابان زیاد شده‌اند و هرروز دانه دانه مغازه‌ها را گز می‌کنند. محلش ندادم و مشغول مرتب کردن کتابها شدم. دختر جلوتر آمد و باز حرفش را تکرار کرد. گفتم برو خانم چیزی نداریم. گفت: خدا خوشگلیت رو برات نگه داره! خنده‌م گرفته بود ولی محلش ندادم. دختر که دید آبی از من گرم نمیشه، به ظرف برقکار رفت و از او درخواست کمک کرد. برقکار هم یک کلمه گفت: برو! دختر هم نه گذاشت و نه برداشت گفت: ایشالا از نردبون بخوری زمین ضربه مغزی شی! و رفت.
من ماندم و برقکار و چشم‌هامان که داشتیم به هم نگاه می‌کردیم و لب‌های برقکار که داشت ریز ریز تکان می‌خورد و بعید می‌دانم کلمات قشنگی از آن خارج می‌شد!

19 مهر 96

انگار همه چیز برایمان عادی شده. شنیدن خبر سکته جوان زیر بیست سال عادی شده. شنیدن خبر فوت دوست همسرم که تازه یک ماه بود عقد کرده بود، عادی شده. شنیدن خبر اینکه نگهبان مرکز تفریحی یکی از نزدیکان در عرض چند روز خودش و سه پسرش در بیمارستان بستری شدند و پسرِ پسرعمویش هم که از تصادف چهار روز پیش جان سالم به در برده بود، امروز در تصادف دیگری مرد عادی شده.

دیگر چطور باید بفهمم که این دنیا جای دل بستن و غصه خوردن و این عادات مسخره نیست؟

هرروز که میگذرد یک روز به مرگمان - که نمیدانیم دقیقا چه روزی‌ست - نزدیکتر می‌شویم. مگر فکر کردن به همین یک مساله نباید خیلی چیزها را درست کند؟ پس چرا اتفاقی نمی‌افتد؟

18 مهر 96

پشت میز در کتابفروشی پدر نشسته‌ام. دور تا دور مانیتور کتابهایی چیده‌ شده‌اند که باید فاکتور شوند و مرتبشان کنم. گاهی اوقات مشتری‌ای را باید راه بیندازم. گاهی هم صدای بوق لعنتی موتور سوارها روی مخ است.
همچراغمان گاهی اوقات رد می‌شود و سلامی می‌کند.
می‌خواستم بنشینم مثل گذشته‌ها دل بدهم به قلم و مطلبی بنویسم که خودم از خواندنش ذوق کنم. اما نمی‌رسم. کارهای کتابفروشی تلنبار شده. هرچقدر کار می‌کنم باز هم عقبم.

وضعیت خوبی نیست. شاید من کمال گرا هستم. شاید هم امروز حالم خوب نیست و بهتر است زبان در دهان گیرم و چیزی نگویم.

17 مهر 96 - 2

هرچقدر فکر می‌کنم می‌بینم اینستا آن چیزی که می‌خواهم را به من نمی‌دهد. حداقل من یکی که با یک عکس گذاشتن و یک کپشن چند خطی، آن حسی که باید را تجربه نمی‌کنم. هیچ‌وقت.
این حس را نوشتن به من می‌دهد. همیشه وقتی دلم گرفته، نوشتن مانند مرهمی آرامم می‌کند. مخصوصا اگر شب باشد. اگر سکوت باشد و سکون.

اینستا فضایی شده اغلب پر از خودنمایی و شهوت. شهوت دیده شدن و نمایش دادن. واقعا آنهایی که یک بخش از خانه را تزیین و مرتب می‌کنند و از آن عکس می‌گیرند را نمی‌فهمم. در چه دنیایی سیر می‌کنند؟

17 مهر 96

ظاهر امر اینطور به نظر می‌رسد که انسان هرچقدر نسبت به دنیا بی‌تفاوت باشد و بیخیال، دنیا خودش بیشتر به او رو می‌آورد. انگار هرچقدر ناز بکشی و اعتنا نکنی، وضع دنیوی تو بهتر خواهد بود.
چیزی که کاملا بر خلاف آن «قانون جذب»یست که معروف است و کتابش هم زیاد فروش می‌رود.

این نظر من است و به گمانم درست باشد.

هدی

امروز دایی شدم.
تبریک به خواهرم و همسرش؛ تبریک به مادر و پدرم و تبریک به خانمم که «زن دایی» شد!
چقدر همه چیز سریع در حال گذر است. انگاری همین دیروز بود که آبجی تازه راه افتاده بود و بین من و برادرم امین میدوید و زمین می‌خورد.
حالا خودش صاحب یک دختر ریزه میزه شده. «هدی»؛ هدای دایی!
خیلی خوشحالم. امروز که میدیدمش حس خاصی داشتم. حس تازه شدن، حس روییدن و طراوت یک زندگی جدید.
برای هدی خیلی دعا میکنم. امید که عاقبت به خیر شوی عزیز دایی!

گذر عمر

می‌نشینم کنار جوی عمر و به آن نگاه می‌کنم؛ لامصب عجیب می‌گذرد...
اینقدر سریع می‌گذرد که انسان متوجه نمی‌شود. مثل کره زمین. دارد با سرعت نمی‌دانم چقدر دور خودش می‌گردد و تو فکر می‌کنی ثابت و استوااار یکجا ایستاده‌ای؛ همچون کوه. اما با دقت بیشتری که نگاه می‌کنی میبینی نخیر آقا! داستان چیز دیگری است.
دنیا گاهی تلنگری می‌زند و یادت می‌آورد که آهای جناب زرافه! به موهایت با دقت بیشتری نگاه کن تا آن چند شاخه سفید شده را هم ببینی؛ یا حتی به همین اعلامیه‌ای که می‌گوید یکی از مشتری‌های کتابفروشی دو سه روز است که جان به جان‌آفرین تسلیم کرده؛ آن وقت شاید کمی حساب کار دستت آمد.

۴ ماهگی

چقدر دور زندگی تند است! همین الان که مشغول نوشتن هستم، چهار ماه و یک روز از آن شب خاطره‌انگیز می‌گذرد. شبی که رواق دارالحجه‌ی حرم حضرت رضا علیه‌السلام برایم تبدیل به یکی از خاطره‌انگیزترین مکان‌های روی این کره‌ی خاکی شد.

هیچ‌وقت آن شب از خاطرم نمی‌رود؛ با استرس وارد رواق شدم و بعد از ساعتی، دیگر آن ایمانِ گذشته نبودم؛ دیگر «من» نبودم و «ما»  تبدیل به واژه‌ی پر معناتری در زندگی‌ام شده بود. اگر متأهل باشید حتما متوجه این حرف من می‌شوید و اگر هم مجرد هستید ان‌شاءالله به زودی زود این حس را تجربه کنید. وقتی صیغه عقد جاری می‌شود و دستت را در دست همسرت می‌گذارند، اتفاق‌های زیادی می‌افتد و دید تازه‌ای نسبت به دنیا پیدا می‌کنی. دیدی که شاید توصیف ساده‌اش این باشد: خوشی و خوشحالی یک نفر دیگر از شادی خودت برایت مهم‌تر است و این چیزی نیست که بتوان راحت توضیحش داد؛ باید تجربه‌اش کرد تا آن را فهمید.

داستانی دارد این قضیه‌ی ازدواجم! داستانی عجیب که هرچه بیش‌تر در آن فکر می‌کنم دست خدا را بیش‌تر می‌بینم. داستانی که ماحصلش این شد که من، همسر عزیزتر از جانم و تمام اطرافیان نزدیک فهمیدیم که وقتی خدا دو نفر را برای هم خواسته باشد،‌ خیلی راحت آن‌ها را به هم می‌رساند؛ راحت‌تر از آن که بتوان فکرش را کرد. و چقدر این «خدایی» بودن لذت‌بخش و شیرین است.

پ.ن: دلم برای این‌جا تنگ شده بود. خوش‌حالم که دوباره قصد نوشتن کرده‌ام. با هدفی جدید و با انگیز‌ه‌ای جدید :)

۹۴/۶/۳۱

سلام بر جانبازان راه حق. سلام بر آن‌هایی که رنج و سختی جنگ را در طول این سی سال تحمل کرده‌ و توقعی ندارند جز قدر دانستن و مهربانی. اوج قدرنشناسی است که هرروز در کنار این فداکاران باشیم و آن‌ها را نبینیم و درکشان نکنیم. اوج غفلت است که به مصائب و سختی‌های آن‌ها توجهی نداشته و فقط از رنج‌های خودمان بنالیم.

برنامه‌ی دیشب «خندوانه» خیلی از چیزها را به ما یادآوری کرد و با نشان دادن چهره‌ی جانبازان اعصاب و روان و هم‌صحبت شدن با‌ آن‌ها، به ما جوان‌ها نشان داد که اوضاع آن‌طورها هم که فکر می‌کنیم بد نیست. وقتی دوربین قیافه‌ی تکیده‌ی یکی از جانبازان را نشان ‌می‌داد که در ابتدای جنگ دانشجوی لیسانس دانشگاه شفیلد انگلستان بوده، انسان کمی به خودش می‌آمد. دانشجویی که به‌خاطر جنگ درسش را ول کرده، به خطوط مقدم رفته و سرآخر به این حال و روز افتاده بود. یا آن جانبازانی که در اوج دست زدن‌ها و شادی‌های خاص «خندوانه»، خیلی ساکت و بی‌روح نشسته بودند و انگار در دنیای دیگری بودند؛ دنیایی که بعد از پایان تب جنگ، رنگ دیگری برای‌شان پیدا کرده و دیگر مانند قبل نبود. بعد ما - که انگار خیلی خوشی زیر دلمان زده - این‌جا نشسته‌ایم و به‌خاطر ۲۰۰ تومان گران شدن ماست زمین و زمان را به هم می‌دوزیم و «منتقد» می‌شویم. انگار در این دنیا هیچ‌چیز حق ندارد خاطر عزیز ما را آزرده کند.

بهتر است کمی به خودمان بیاییم؛ فقط کمی. و بعد توجه کنیم به رنج‌ و سختی همه‌ی جانبازان جنگ تحمیلی و خانواده‌ی آن‌ها - به‌خصوص همسران ایثارگرشان - که در سکوت و مظلومیتی غریب، سرشان را بالا گرفته و بی هیچ‌ چشم‌داشتی روزگار می‌گذرانند.

برنامه امشب «خندوانه» مسلما یکی از بهترین و به‌یادماندنی‌ترین‌های آن بود. برنامه‌ای که توانست - برای لحظه‌ای - شادی و خنده را به رگ‌های جانبازان تزریق کند و به آن‌ها احساس شیرین مهم بودن و دوست‌ داشته شدن را هدیه کند. 

به افتخار تمام جانبازان، مخصوصا جانبازان اعصاب و روان و همچنین رامبد جوان و برنامه دیشبش می‌ایستم.